タイ語読本 web版 บทที่ ๒

น้ำพุลูกรัก

เป็นครั้งแรกที่แม่เขียนถึงน้ำพุได้อย่างยากลำบาก ใช่ว่าไม่มีเรื่องจะเขียนถึง ทว่ามีมากเกินไปจนแม่ไม่รู้จะขึ้นต้นจากตรงไหนดี

เมื่อน้าแพ็ทและกบบอกแม่ว่า น้ำพุไปแล้วนั้น แม่ไม่เชื่อว่าจะเป็นจริงไปได้อย่างไร น้ำพุยังเปิดประตูรับแม่อวดกางเกงใหม่ที่จะใส่ไปโรงเรียนพรุ่งนี้เช้า แม่ติว่าเป้าสั้นไปนิดหนึ่ง แต่น้ำพุก็บอกว่ามันเรียบร้อยดีแล้ว แม่ก็ไม่อยากขัดใจน้ำพุหรอก ที่จริงก็ไม่ว่าจะเรื่องอะไรทั้งนั้น ที่แม่ไม่ค่อยอยากขัดใจน้ำพุ ราวกับจะรู้ว่า น้ำพุจะมีเวลาอยู่กับแม่น้อยนิดเดียว เพียง ๑๘ ปีกับ ๒ เดือน ๑๕ วัน

แม่พยายามจะเอาน้ำพุกลับคืนมาให้ได้ในเช้ามืดของวันนั้น ทั้งๆ ที่รู้อยู่แก่ใจ
หมอพัลลภและเพื่อนของหมอที่โรงพยาบาลเปาโลเขาช่วยน้ำพุอยู่สองชั่วโมงเป็นเวลาที่แม่ใจรอนๆ ราวกับหัวใจจะขาดตามน้ำพุไปด้วย

แม่จูบน้ำพุเป็นครั้งสุดท้าย น้ำตาของเราไหลปนกันไปเมื่อแม่บอกน้ำพุว่า หลับให้สบายนะลูก

จากนั้นแม่ก็มีชีวิตอยู่ไปวันๆ เหมือนถูกไขลาน จากวันนั้นจนกระทั่งถึงวันนี้ แม่เพิ่งจะได้รู้จักว่าความทุกข์นั้นใหญ่หลวงหนักหนาเพียงไร

จดหมายที่น้ำพุเขียนเป็นเชิงบันทึกที่จะให้แม่ลงพิมพ์ให้นั้น แม่ได้เอา
มารวมอยู่ในหนังสือเล่มนี้ เป็นวิทยาทานที่แม่อยากจะเตือน
ให้แม่ของลูกทุกคนในโลกคอยระวังว่าอย่าให้ลูกของเขาได้พบพานกับยาเสพติดเลย

น้ำพุถามแม่และเพื่อนร่วมงานของแม่บ่อยๆ เมื่อไรจะลงเรื่องของพุสักทีนะ บังเอิญแม่ต้องย้ายสำนักงานและมีเรื่องยุ่งๆ น้ำพุจึงไม่ได้มีโอกาสเห็นงานของตัวเองซึ่งคงจะภาคภูมิ ใจมาก...ที่ได้ใกล้ความเป็นนักเขียนกับเขาเข้าไปแล้วอีกนิดหนึ่ง

อย่างไรก็ตาม แม่ดีใจที่น้ำพุรู้จักดีชั่ว และได้ใช้ความพยายามอดทนที่จะเป็นคนดีกับเขาให้ได้ และน้ำพุก็ทำได้แล้ว

แม่นึกถามตัวเองอยู่ตลอดเวลาว่า แม่ได้ให้ความสุขกับน้ำพุพอเพียงหรือไม่ และก็คิดได้ว่าแม่น่าจะได้ให้ความสุขกับน้ำพุได้มากกว่านี้

บางครั้งน้ำพุว้าเหว่มาก เพราะน้ำพุเป็นลูกผู้ชายคนเดียวในบ้าน เข้ากับพี่ๆ น้องๆ ไม่ได้เมื่อเขาจุ๋มจิ๋มเล่นปักหมอน หรือตัดเสื้อ น้ำพุก็เข้ามาเลียบๆ เคียงๆ แล้วก็ถูกเขาไล่ออกไป อย่างคืนวันนั้นที่พี่กับน้องเขาลองเครื่องชั้นในกัน น้ำพุเข้ามา เขาก็แตกกระจายกันไปคนละทางสองทาง น้ำพุก็ถูกดุว่า หาว่าไม่รู้จักมรรยาท น้ำพุอาจจะเหงาเหลือเกินในตอนนั้น และน้ำพุก็ปิดประตูให้แม่และน้องๆ หันกลับลงบันไดมาอย่างเงียบๆ กลับลงมาฟังเพลงและหาความสุขไปคนเดียว...ตามลำพัง

นี่เป็นความผิดของแม่คนเดียวหรอก ไม่ใช่ของใครเลย และบัดนี้แม่ก็รับเวรกรรมอันนั้นแล้ว

หลับให้สบายเถิดนะน้ำพุ ระหว่างเราแม่ลูก ไม่ต้องพูดกันถึงชาตินี้...หรือชาติหน้าหรอก น้ำพุอยู่ในหัวใจของแม่ตลอดเวลาอยู่แล้ว

แม่

๓๑ พ.ค.　๑๗๓๒

( ที่มา : วงศ์เมือง นันทขว้าง, เรื่องของน้ำพุ. 2541.)